Engeland verliest WK-finale van Spanje met 1-0
Na de overwinning van Sarina Wiegman’s Engeland op het EK in eigen land vorig jaar, was het vertrouwen groot richting deze finale.
De problemen buiten het veld die het Spaanse team ondervond, waren bekend — 15 speelsters trokken zich minder dan een jaar geleden terug uit de nationale selectie vanwege de methoden van trainer Jorge Vilda. Slechts drie keerden terug voor dit WK, te midden van geruchten dat de breuk nog niet volledig is geheeld.
Zoals verwacht domineerde Spanje de bal en zette Engeland in de eerste helft hoog onder druk, wat de Lionesses dwong meer direct te spelen. Na een open begin waarin beide teams dicht bij de openingstreffer kwamen — Lauren Hemp raakte de lat voor Engeland — begon de dominantie van Spanje zijn tol te eisen.
Ze namen de leiding in de 29e minuut door een schot van Olga Carmona voordat Engeland enkele andere schrikmomenten in de eerste helft overleefde. Ondanks dat Mary Earps een penalty van Jenni Hermoso stopte halverwege de tweede helft, kon Engeland de gelijkmaker niet vinden.
De grote tactische vraag voor Wiegman voor de finale was of ze Ella Toone of James op nummer 10 zou opstellen.
James blonk uit in haar drie basisplaatsen — met drie doelpunten en drie assists — maar kreeg rood tegen Nigeria en was geschorst tot de finale. Toone, 23 jaar, is slechts twee jaar ouder dan James maar heeft aanzienlijk meer ervaring op topniveau. Ondanks haar wisselende vorm het afgelopen jaar, beloonde Toone Wiegman’s vertrouwen met het openingsdoelpunt tegen Australië in de halve finale.
Wiegman’s keuze was om met Toone te beginnen in de finale, wat niet per se een verrassing was — haar kenmerk is onophoudelijk druk zetten en in de zestien opduiken.
Desondanks miste ze een kans aan het einde van de eerste helft — en hoewel ze later buitenspel bleek te staan, toonde dit een gebrek aan scherpte. Ze was ook enigszins verantwoordelijk voor het balverlies van Lucy Bronze voor het openingsdoelpunt van Spanje.
Wiegman stond bekend om het vasthouden aan haar keuzes — tot dit WK, waar de voormalige Nederlandse manager meer tactische wijzigingen doorvoerde dan in haar drie voorgaande grote toernooien samen. In de finale maakte ze één van haar meest opmerkelijkste.
In plaats van Toone in de rust te wisselen, koos ze ervoor om James te brengen voor Russo, en wisselde ook Daly voor Kelly. Dit resulteerde in een systeemverandering naar 4-2-3-1. Dit is dezelfde opstelling waarmee Engeland aantrad tegen Denemarken, voordat Walsh geblesseerd raakte, met James aan de linkerkant en Toone in het midden.
Engeland’s flanken waren nu minder defensief belast, waardoor Kelly ruimte vond om voorzetten te geven. Het was wellicht verrassend dat de omgeschoolde vleugelspeler Hemp, de spits bleef in plaats van Russo — maar na 50 minuten was de aanvaller van Manchester City verantwoordelijk voor alle vier de schoten op doel van Engeland.
Uiteindelijk was de verandering echter niet voldoende om de gelijkmaker te forceren, waardoor Spanje nu wereldkampioen voetbal bij de vrouwen is.
‘Natuurlijk voel ik me nu heel slecht’, reageerde Wiegman na de nederlaag tegen Spanje tegenover de BBC. ‘Ik ben heel erg teleurgesteld. Als je de finale bereikt, wil je die winnen, maar in de sport kun je ook verliezen. Ik denk dat Spanje vandaag een beetje beter was dan wij en ze kunnen terugkijken op een geweldig toernooi, dus felicitaties aan hen.’
‘Volgens mij heeft iedereen een ongelooflijke wedstrijd kunnen zien, een heel open wedstrijd waarbij beide teams wilden voetballen. Het waren van onze kant twee heel verschillende helften. De eerste helft hadden we echt moeite om druk uit te oefenen. Na rust had ik het gevoel dat wij het momentum hadden, maar daarna kwam de strafschop en toen de blessure met Alex Greenwood, daar verloren we het.’
