Mo Ihattaren: ‘Nu is het anders’
Mohamed Ihattaren krijgt bij RKC Waalwijk wellicht zijn laatste kans om te slagen als profvoetballer. Met rugnummer 52, ter ere van zijn overleden vader, begint hij aan een nieuwe hoofdstuk in zijn carrière. “Ik blijf staan,” zegt het gevallen wonderkind vastberaden.
Vrijdag maakte Ihattaren (22) zijn rentree tijdens een training in het Mandemakers Stadion, waar hij rustig van de ene naar de andere verslaggever liep. Zijn brede glimlach en stralend witte tanden vielen op in het zonlicht, en het was duidelijk: hij oogde fit, iets wat lang geleden was. Zijn vrolijke en ontspannen houding, met af en toe een grapje naar de media, benadrukte zijn hernieuwde zelfvertrouwen.
In een interview met De Telegraaf bekende Ihattaren dat hij op zijn dieptepunt maar liefst 117 kilo woog. Hij worstelde met zijn verdriet en frustraties na het verlies van zijn vader en zocht troost in eten. Een speciaal team, geleid door psychiater Bram Bakker en oud-voetballer Nordin Wooter, hielp hem om fysiek en mentaal terug te keren.
Met een knipoog liet hij weten dat hij zijn favoriete lekkernij, de Bossche Bol, voorlopig links laat liggen. “Ik ben opgegroeid in Eindhoven en dol op Bossche Bollen, maar als ik ze nu blijf eten, word ik zelf een Bossche Bol,” grapte hij.
Het is inmiddels twee jaar geleden dat Ihattaren zijn laatste wedstrijd speelde. Op 6 mei 2022 kwam hij voor het laatst in actie met Jong Ajax tegen De Graafschap. Sindsdien is zijn carrière in vrije val geraakt. De aanvallende middenvelder, die in 2019 al op zestienjarige leeftijd zijn debuut maakte bij PSV, kwam regelmatig in het nieuws, onder meer door de brandstichting van zijn Porsche. “Jaloezie hangt in de lucht,” schreef hij destijds op Instagram.
Het verlies van zijn vader, in 2019 heeft een blijvende impact gehad op Ihattaren. “Dat nummer 52 is door mijn vader uitgekozen toen ik bij PSV speelde,” vertelt hij. “Ik heb daarna andere rugnummers gehad, maar bij RKC keer ik terug naar de basis. Dit nummer draag ik altijd bij me, het is mijn manier om hem te eren. Ik wil dat mijn vader trots op me kan zijn.”
Met een tikkeltje weemoed denkt hij terug aan zijn glansrijke debuut bij PSV in januari 2019 tegen FC Groningen. Onder leiding van Mark van Bommel toonde hij zijn verfijnde dribbels en traptechniek. “Dat voelt als een eeuwigheid geleden. Maar ik weet dat die onbevangen jongen van toen nog steeds in mij zit.”
Na een conflict met Roger Schmidt, de toenmalige PSV-coach, vertrok Ihattaren naar Juventus. Daar werd hij uitgeleend aan Sampdoria, maar ook dat werd geen succes. Ajax bood hem een nieuwe kans, maar die liep op niets uit. Zijn verblijf bij Slavia Praag was eveneens van korte duur.
Het overlijden van zijn vader heeft hij nooit volledig verwerkt, geeft hij toe. “Tijdens de coronacrisis begon ik steeds meer na te denken en voelde ik de pijn van het verlies. Ik was niet in staat om het aan te kunnen en verloor de motivatie om op topniveau te presteren.” De les die hij uit deze periode heeft geleerd? “Zelfreflectie. Voetballen in het buitenland was een vlucht. Ik was ver weg van mijn familie, en hoe verder ik ging, hoe slechter het met me ging. Na mijn tijd in Praag besefte ik dat ik de waarheid onder ogen moest zien.”
RKC staat momenteel onderaan in de Eredivisie, zonder punten na vijf wedstrijden. Ihattaren zou de broodnodige impuls kunnen zijn voor de ploeg. Een gesprek met technisch directeur Mo Allach gaf hem het vertrouwen dat hij nodig had om de stap naar RKC te zetten. “Ik voel hier warmte en steun. Dit is precies wat ik nu nodig heb.”
Trainer Henk Fraser heeft geen enkele twijfel over de keuze om Ihattaren een kans te geven. “Ik ken Mo niet goed genoeg om over hem te oordelen, laat staan te veroordelen,” zegt Fraser. “Er is veel met hem gebeurd, maar vanaf het begin voelde ik een klik. We kunnen elkaar helpen.”
Misschien krijgt Ihattaren al snel zijn kans, mogelijk zelfs over twee weken tegen Ajax. “Mo heeft zoveel talent,” zegt Fraser. “Het zou me niet verbazen als hij dan al klaar is om te spelen. Iedereen heeft een moment waarop het kwartje valt. Clarence Seedorf was op zijn zestiende al heel zelfbewust, ik zelf pas op mijn 28e. Mo is nog jong, pas 22. Hij heeft tegenslagen gekend, maar nu weet hij: dit is zijn moment.”
